Esto cada dia peor, con tanta palabreria e tanta chorrada o foro da VILAVELLA cada dia bai a menos, està ven algunha charlotada de vez en cando pero todos os dias con a misma canciòn a xente se cansa. QUE fòi de todos aquèles veciños da VILAVELLA que contàban cousas do pueblo pùñan fotos de xente, de casas, dos montes, en fin "XENTE DE VILAVELLA", por que na VILAVELLA hay xente moito mais lista e culta pa que este foro sea outra cousa distinta, e si non solo hay que ver o foro do PEREIRO pa aprender un pouco, espero que esto non lle moleste a naide pero creo que è a realidad, (FALAR POR FALAR È MILLOR ESTAR CALADO). ¡UN ABRAZO PA TODOS OS DA VILAVELLA ¡
Amigo Zé das Carvalhas, non sei se xa pariu a cabra do Paco.
O que sí sei é o que che vou contar. Podía facelo por teléfono, como dice o comandante, pero é esta unha anécdota verídica que pode escribirse ata na porta dunha letrina do cuartel de Romerales, sempre que a pluma non sexa o meu dedo, nin a tinta a pasta que está máis á man.
Viña hai moito tempo o Xico co seu cabalo, coas alforxas cheas de rixelos comprados en Hermisende, para a carnicería que o home tiña daquela en Lubián.
Pasando polo pobo de Castrelos, encontrouse co Mauricio, quen despois do obrigado saúdo, como persoas civilizadas, vendo o cabalo cargado ata os topes de años e cabuxos, preguntou medio chiscando un ollo:
--E logo non poderías levar un cabrito que teño eu na corte para vender?
--Pois hoxe non --contestou Xico--, Mira cómo levo o cabalo de cargado. El inda valerá para a semana que ven?
--Valerá.
--Pois toma os cartos. Déixocho pagado, e o sábado que ven xa o collo de camiño.
O seguinte sábado, cando viña de Hermisende outra vez o carniceiro, con sitio de sobra nas alforxas para o rixelo de Mauricio, houbo de baixar do cabalo e andar por Castrelos adiante á procura do Mauricio. Alá o atopou arrincando esterco na corte da res.
--Boas tardes, Mauricio. Veño por ese cabrito. Onde é que el anda?
--Pois verás, amigo Xico. Inda non andou a cabra á machos.
O que sí sei é o que che vou contar. Podía facelo por teléfono, como dice o comandante, pero é esta unha anécdota verídica que pode escribirse ata na porta dunha letrina do cuartel de Romerales, sempre que a pluma non sexa o meu dedo, nin a tinta a pasta que está máis á man.
Viña hai moito tempo o Xico co seu cabalo, coas alforxas cheas de rixelos comprados en Hermisende, para a carnicería que o home tiña daquela en Lubián.
Pasando polo pobo de Castrelos, encontrouse co Mauricio, quen despois do obrigado saúdo, como persoas civilizadas, vendo o cabalo cargado ata os topes de años e cabuxos, preguntou medio chiscando un ollo:
--E logo non poderías levar un cabrito que teño eu na corte para vender?
--Pois hoxe non --contestou Xico--, Mira cómo levo o cabalo de cargado. El inda valerá para a semana que ven?
--Valerá.
--Pois toma os cartos. Déixocho pagado, e o sábado que ven xa o collo de camiño.
O seguinte sábado, cando viña de Hermisende outra vez o carniceiro, con sitio de sobra nas alforxas para o rixelo de Mauricio, houbo de baixar do cabalo e andar por Castrelos adiante á procura do Mauricio. Alá o atopou arrincando esterco na corte da res.
--Boas tardes, Mauricio. Veño por ese cabrito. Onde é que el anda?
--Pois verás, amigo Xico. Inda non andou a cabra á machos.
