¡Pero Maruxa! Condanada, qué alegría me das, más isas coisas nahún debías de dicirlas ca, agora béin tú sabes que eu nunca te deixaba foi coisa do Manuel pois él o nahún querer confesarse co sinor cura entón xamado Ostaquio, foi que se descubrió lo que istaba a pasar. Te recordo que cuando fui mandado por o padre entón pra que o tal Manule se confesara a coisa resultou que me dixo so me poso confesar con Deus, por ter un pecado munto grande, a coisa que o padre como tiña muntas ganas de saber os pecados do mencionado me dice pra tal día teñes que disfrazarte de Deus, a coisa que assín o fice, cuando xegou ise día fcesmole ver al tal Manuele que era Deus o que istaba no confesionario, eu quedei de pedra cuando me dice o Deus meus munto obrigado por vir a verme para que le diga los pecados, teño un munto grande pois o sinor cura istá a acostarse coa muller del sacristán. Foi o motivo deu tocar la zoca tibe que enterarme que era cornudo por o tal Manuele. De tudas maneiras eu agora istou ca no Brasil co xefe y o padre Xosé se queres venir para ca te mando la pasaxe y podemos tornar a xuntar os canecos.
Un forte abrazo.
Un forte abrazo.