Holofernes da Adreida non se chama así. Pero existe. É un home de Lubián, traballador, aforrador e vividor da súa vida, moi conocido en toda a contorna, sobre todo por non tér papas na boca.
Sendo el casi un cativo, alá polos derradeiros anos setenta do século pasado, foi o padriño dun sobriño en Verín. Como el inda non ganaba cartos dabondo, foi o seu propio pai --avó do bautizando-- quen lle meteu mil pesos daquela no peto para poder exercer de padriño tamén na sancristía.
Ao ver as cinco mil "pelas" na man, dixo para el:
--Carallo, mira por onde isto de ser padriño vai permitirme botar unha cana ó aire coas sobras.
Rematada a cerimonia bautismal na eirexa de Verín, o padriño entrou na sancristía acariñando coas xemas dos dedos no seu peto aquel bendito billete, pensando luxuriosamente na volta, unha vez pagado o sacramento do afillado.
--Ave María Purísima.
--Sin pecado concebida. Entra, hijo, entra.
--Que venía a preguntar cuánto es lo del bautizo.
--Mira hijo. Lo del bautizo..., --falou sacando pola cachola aquela impoluta alba-- ya ves cómo está la casa del Señor, con goteras en el tejado,... Son muchas las necesidades de la Iglesia. Son cinco mil pesetas, hijo.
Holofernes agarrou con forza dentro do peto aquel xa ventureiro billete, dubidou un intre, e levantando a testa cara ao tellado da sancristía, falou deste xeito:
--Muchas gracias, padre. Voy a por el dinero. Espere un momento, que ahora se lo traigo.
E saíu por aquela porta da sancristía primeiro e polo pórtico da eirexa despois, encamiñándose a bó paso cara o restaurante do convite, sen soltar nin un segundiño do puño aqueles mil duriños.
No baquete da comunión do afillado, oito ou nove anos despois, co crego de Lubián na mesa da casa, a conversa andou deiquí para alá, ata que a avoa de Verín do cativo, lembrouse de súpeto de algo esquecido, dirixíndose ao consogro:
--Ai, mire, consogro, agora que dou tino. ¿E logo vostede non pagara o bautizo do neno en Verín?
--Paguei. Levou Holofernes cartos dabondo para pagar... ¿Ou non o pagaches?
--Paguei. --afirmou o padriño-- Mil duros custou a broma.
--Pois o señor cura xa mo ten pedido a min ducias de veces..., como se non o cobrara daquela --dixo a coitada da avoíña.
--Carallo. Pois eu ben que lle paguei na sancristía. Mil pesos. Ata adiviñou os cartos que me deras.
-- ¿Seguro?
E cando Holofernes xa quería empezar a tatexar, pensando en tér que regurxitar aquelas dúas caniñas tan ben botadas perto da vila de Verín, foi Don Anxo quen rematou tan desagradable conversa:
--Los curas a veces tenemos muy mala memoria, y más si no apuntamos las cosas. Si el chico dice que pagó el bautizo, es que pagó el bautizo.
Amén.
Sendo el casi un cativo, alá polos derradeiros anos setenta do século pasado, foi o padriño dun sobriño en Verín. Como el inda non ganaba cartos dabondo, foi o seu propio pai --avó do bautizando-- quen lle meteu mil pesos daquela no peto para poder exercer de padriño tamén na sancristía.
Ao ver as cinco mil "pelas" na man, dixo para el:
--Carallo, mira por onde isto de ser padriño vai permitirme botar unha cana ó aire coas sobras.
Rematada a cerimonia bautismal na eirexa de Verín, o padriño entrou na sancristía acariñando coas xemas dos dedos no seu peto aquel bendito billete, pensando luxuriosamente na volta, unha vez pagado o sacramento do afillado.
--Ave María Purísima.
--Sin pecado concebida. Entra, hijo, entra.
--Que venía a preguntar cuánto es lo del bautizo.
--Mira hijo. Lo del bautizo..., --falou sacando pola cachola aquela impoluta alba-- ya ves cómo está la casa del Señor, con goteras en el tejado,... Son muchas las necesidades de la Iglesia. Son cinco mil pesetas, hijo.
Holofernes agarrou con forza dentro do peto aquel xa ventureiro billete, dubidou un intre, e levantando a testa cara ao tellado da sancristía, falou deste xeito:
--Muchas gracias, padre. Voy a por el dinero. Espere un momento, que ahora se lo traigo.
E saíu por aquela porta da sancristía primeiro e polo pórtico da eirexa despois, encamiñándose a bó paso cara o restaurante do convite, sen soltar nin un segundiño do puño aqueles mil duriños.
No baquete da comunión do afillado, oito ou nove anos despois, co crego de Lubián na mesa da casa, a conversa andou deiquí para alá, ata que a avoa de Verín do cativo, lembrouse de súpeto de algo esquecido, dirixíndose ao consogro:
--Ai, mire, consogro, agora que dou tino. ¿E logo vostede non pagara o bautizo do neno en Verín?
--Paguei. Levou Holofernes cartos dabondo para pagar... ¿Ou non o pagaches?
--Paguei. --afirmou o padriño-- Mil duros custou a broma.
--Pois o señor cura xa mo ten pedido a min ducias de veces..., como se non o cobrara daquela --dixo a coitada da avoíña.
--Carallo. Pois eu ben que lle paguei na sancristía. Mil pesos. Ata adiviñou os cartos que me deras.
-- ¿Seguro?
E cando Holofernes xa quería empezar a tatexar, pensando en tér que regurxitar aquelas dúas caniñas tan ben botadas perto da vila de Verín, foi Don Anxo quen rematou tan desagradable conversa:
--Los curas a veces tenemos muy mala memoria, y más si no apuntamos las cosas. Si el chico dice que pagó el bautizo, es que pagó el bautizo.
Amén.
