Pitiña, Pita, canto sabes, istás de profesora de galo, más te olvidas do teu amor de tuda vida que sahún eu, olla en vez de darme unas clases de prtugués, tú r que r con el galego. Más nahún te facen caso, istás a predicar en desierto sermon perdido, isto último istá a decermo o xefe, que tampouco sey se o entendin bein o mellor istá a decer o xamón istá malo. Falas ahí da Rosalinda isa, bon carallo levey eu con isa, o meu xefe fixome publicar aquí algún poema de ila, perdin casi tudos os amigoas, le decián comadre. Pitiña xa me dirás cuando quedamos, teño munta gana de volver a verte.
Un abrazo.
Un abrazo.