- ¿Quén é?-perguntan.
-Son unha probiña vella
que me perdin neste monte..-,
responde unha voz que tembra-,
¿Non me darán pousadiña,
que está chovendo e lostrega?
-Vai con Dios; xa ven tarde,
non hai sitio-lle contestan.
-Qué di, señora? Son xorda.
como un canto..., miña prenda.
Ábrame a porta, que Dios llo pagará...
-Pobre vella....
Un pouco adiante, pertiño,
- ¿Qué di, señoriña? Mire
que está unha noite moi fera,
e teño medo que os lobos me
coman....
- ¡Dios diante! ¡Seica..!
N'hai lobos aquí, ande, ande,
vai con Dios, que outra aldea hai perto.
Claro istá la inconfundible galleguiña.
-Son unha probiña vella
que me perdin neste monte..-,
responde unha voz que tembra-,
¿Non me darán pousadiña,
que está chovendo e lostrega?
-Vai con Dios; xa ven tarde,
non hai sitio-lle contestan.
-Qué di, señora? Son xorda.
como un canto..., miña prenda.
Ábrame a porta, que Dios llo pagará...
-Pobre vella....
Un pouco adiante, pertiño,
- ¿Qué di, señoriña? Mire
que está unha noite moi fera,
e teño medo que os lobos me
coman....
- ¡Dios diante! ¡Seica..!
N'hai lobos aquí, ande, ande,
vai con Dios, que outra aldea hai perto.
Claro istá la inconfundible galleguiña.