É un gran honor que me compares cos meus queridos pais, polo menos para min sí que foron grandísimas persoas das que aprendín a ser o que son. O meu pai falador como un sacamuelas, pero eso sí, non facía diferencias, trataba a todo o mundo por igual, con xente nova ou maior, grande ou pequena, él sempre tiña algo que comentar ou que contar. Non sabía que tú tamén te encontraras entre as súas "víctimas" jaja. Xa me contarás algunha desas historias...
Lo digo con el corazón, eran muy buenos los dos, aunque tenía mas confianza con tu padre. Me hace gracia lo de "víctima", pues..., en confianza y con cariño, te confieso que alguna vez casi me sentí como tal. Me explico.
Abría el
bar sobre las nueve, nueve y mdia; ponía todo en marcha, mesas, cafetera, etc., pero, sobre todo en
invierno, no solía haber gente hasta las doce, mas ó menos, entonces aprobechaba ese tiempo para hacer otras cosas, pero claro, el bar estaba abierto y él venía mas que nada
... (ver texto completo)