Díxome o meu compañeiro que mais alá do Porriño encontrábase un mesón onde había comido o mellor cordeiro que había probado en toda sua vida e que con un grupo de colegas alá volvía a acudir, insistiume tanto que fóramos que o final cedimos e alá fumos, el fixo de coche guía para acudir onde os demais agradaban, pasado o Porriño comenzamos a subir o monte sobre unha estreita carreteira chea de baches e o marxen dereito un precipicio que metía medo.
Cagadiños o fin dimos chegado e cal foi miña sorpresa que o mesón mais que un restaurán parecía un cortello onde se lle da de comer os porcos, non obstante xa non quedaba alternativa e alà fumos.
A cociñeira era unha muller jorda e mal encarada cunha pinta de non haber probado a sua cabeza auga desde o día que a habían bautizado, votámolle valor o asunto e alá puxémonos a mesa, mentras o marido da cociñeira que facía a labor de camareiro roncaba de pe cabeza sobre o mostrador, comenza a sesión e a que según din e filla dos dous antes citados comenza a colocar os pratos sobe unha vella mesa de casqueiros cullos manteles que a cubrían eran periódicos de antiguas edicions de cando nos non habíamos nacido, e pensei si o noso era vir a comer o asistir a un museo de porcalladas, foi a filla colocando os pratos llanos e sopeiros fillos de distintos pais cubertos e de sevilletas que mais que servilletas parecían retales de camisas rachadas.
O caso e que foron servindo a sopa que por certo estaba boísima e logo foron servindo o cordeiro nunha fuente que pola apariencia deberan de atopala en calquera de aquelas barredoiras que fumos vendo o discurrir do tralleto que nos conduxo o lugar, fúmolle votando o dente e por certo debo confesar, na miña vida había probado un cordeiro tan sabroso desde que teño uso de razón, comimos e comimos cómo porcos que levan días sin probar vocados e o viño caía como choiva un día de temporal, comenzaronse a contar chistes e a xente a carcaxear, tanto que nun descuido un dos comensales tropezou cunha das xarras de tinto que verteu sobre da mesa.
Pidimoslle o vello camereiro un trapo para limpar e o rebolo desde o "mostrador" lanzounos un trapo que resultaron ser unhas bragas de algodon pasadas a situación de xubiladas, eso sí, limpias e blancas cómo la nieve
O cachondeo pódese imaxinar, o animador do cotarro términou con as bragas de sombreiro.
Debo de confesar que na miña vida o pasei tan ben o pesar do inesperado escenario e cos figurantes que o remataban maxistralmente e non se pode poñer duda do menú que foi centro da comedia perfectamente rematada ainda que non ensallada. ¿Si penso volver? Nunca segundas partes foron boas.
Cagadiños o fin dimos chegado e cal foi miña sorpresa que o mesón mais que un restaurán parecía un cortello onde se lle da de comer os porcos, non obstante xa non quedaba alternativa e alà fumos.
A cociñeira era unha muller jorda e mal encarada cunha pinta de non haber probado a sua cabeza auga desde o día que a habían bautizado, votámolle valor o asunto e alá puxémonos a mesa, mentras o marido da cociñeira que facía a labor de camareiro roncaba de pe cabeza sobre o mostrador, comenza a sesión e a que según din e filla dos dous antes citados comenza a colocar os pratos sobe unha vella mesa de casqueiros cullos manteles que a cubrían eran periódicos de antiguas edicions de cando nos non habíamos nacido, e pensei si o noso era vir a comer o asistir a un museo de porcalladas, foi a filla colocando os pratos llanos e sopeiros fillos de distintos pais cubertos e de sevilletas que mais que servilletas parecían retales de camisas rachadas.
O caso e que foron servindo a sopa que por certo estaba boísima e logo foron servindo o cordeiro nunha fuente que pola apariencia deberan de atopala en calquera de aquelas barredoiras que fumos vendo o discurrir do tralleto que nos conduxo o lugar, fúmolle votando o dente e por certo debo confesar, na miña vida había probado un cordeiro tan sabroso desde que teño uso de razón, comimos e comimos cómo porcos que levan días sin probar vocados e o viño caía como choiva un día de temporal, comenzaronse a contar chistes e a xente a carcaxear, tanto que nun descuido un dos comensales tropezou cunha das xarras de tinto que verteu sobre da mesa.
Pidimoslle o vello camereiro un trapo para limpar e o rebolo desde o "mostrador" lanzounos un trapo que resultaron ser unhas bragas de algodon pasadas a situación de xubiladas, eso sí, limpias e blancas cómo la nieve
O cachondeo pódese imaxinar, o animador do cotarro términou con as bragas de sombreiro.
Debo de confesar que na miña vida o pasei tan ben o pesar do inesperado escenario e cos figurantes que o remataban maxistralmente e non se pode poñer duda do menú que foi centro da comedia perfectamente rematada ainda que non ensallada. ¿Si penso volver? Nunca segundas partes foron boas.