Pasan unhos días sin entrar no foro, cuando volves atopas un montón de relatos, fotos, xente a cual aprecias, esto é unha maravilla! Gracias a todos que participáis, por estos ratos tan bonitos que se pasa o leeros. Un abrazo.
Me fixo gracia, quero contalo.
Monchiño e un neno de cuatro anos, bastante espabilado, (a Lubián ven con moita frecuencia) un día dicelle a súa abuela, estou pensando que casi deberíamos ir a pasear, a abuela mui contenta lle contesta, sí cariño, vamos donde queiras, baixando pola escaleira pregunta o neno, abuela levas cartos? non dice ela, a carteira quedou co teu abuelo, bueno da igual, siguen o paseo,"pero sin querer" foi levando a abuela hacia donde venden os chuches, o pasar frente a porta, para en seco é mirando os ollos da abuela, dice, mira aunque non levas cartos vamos a entrar a comprar unhos chuches, os da tienda a mín xa me conocen, podemos decirlle que non levas cartos, pero que mañá pasas e lle pagas. Ante tal necesidad, a abuela empezou a rebuscar os bolsos é inda encontrou unhos céntimos pra poder invertir.
Siguen o paseo rua abaixo, non pasou moito tempo, cuando cruza a calle un neno da misma edad co Moncho,éste señalando co dedo, dice, abuela veis a ese rapaz, vai o meu colegio, e da miña clase, pero e máis mau co demo co leve... Amin tenme acojonado.
Me fixo gracia, quero contalo.
Monchiño e un neno de cuatro anos, bastante espabilado, (a Lubián ven con moita frecuencia) un día dicelle a súa abuela, estou pensando que casi deberíamos ir a pasear, a abuela mui contenta lle contesta, sí cariño, vamos donde queiras, baixando pola escaleira pregunta o neno, abuela levas cartos? non dice ela, a carteira quedou co teu abuelo, bueno da igual, siguen o paseo,"pero sin querer" foi levando a abuela hacia donde venden os chuches, o pasar frente a porta, para en seco é mirando os ollos da abuela, dice, mira aunque non levas cartos vamos a entrar a comprar unhos chuches, os da tienda a mín xa me conocen, podemos decirlle que non levas cartos, pero que mañá pasas e lle pagas. Ante tal necesidad, a abuela empezou a rebuscar os bolsos é inda encontrou unhos céntimos pra poder invertir.
Siguen o paseo rua abaixo, non pasou moito tempo, cuando cruza a calle un neno da misma edad co Moncho,éste señalando co dedo, dice, abuela veis a ese rapaz, vai o meu colegio, e da miña clase, pero e máis mau co demo co leve... Amin tenme acojonado.