Xa non son as cousas como andamos a lembrar ao falarmos da sementeira. Eiquí xa non hai unha vaca, nin xiquera unha burra peideira.
Os "reformados", que diría O Zé das Carvalhas, cavan as cortiñas á gavia para botar unhas pataquiñas, unhas fabas, algún tomate que ven madurar por este tempo, cando xa andamos fartos dos que vende o Delfín, unhas leitugas que non damos comido antes de saírense e uns pementiños...
Certo é que hai quen ten unha mula mecánica, máis perigosa ca o demo, e tamén que o Piño labra cun tractor de carallo.
De tódolos xeitos, esta labranza de agora en Lubián somentes é o que se ven chamando polos ilustrados "terapia ocupacional".
E como, cando non non ten que facer, o demo co rabo mata moscas, hoxe vou comezar a describir cousas das hortas e dos horteláns que pode observar quen queira.
Andaba unha tarde de paseo a carón da igrexa, cando ouvín un sonoro e teimoso aplauso no sagrado, onda porta do sol. Achegueime cauteloso a aquela parte do adro, asomando só o fociño, para ver de qué secreto espectáculo se trataba.
Na cortiña que un día fose eira había unha plantación de fabas cos fincóns enfeitados con dúcias de refulxentes CDs de ordenador, pendurados con cintas de córes, danzando sen cesar a melodía do vento. Por diante dese anfiteatro, unha platea de garavanzos xa a punto para a colleita.
Ela aplaudía desde o adro, botando xa fume polas palmas calosas de centos de ferramentas.
--E logo que andas a facer? --pregunteille, preñado de curiosidade a aquela mulleriña tan modesta.
--Qué vou facer? Logo non o ves? Estou eiquí, de espantapaxaros, escurrizando os pardais, que non deixan un garavanzo!
Os "reformados", que diría O Zé das Carvalhas, cavan as cortiñas á gavia para botar unhas pataquiñas, unhas fabas, algún tomate que ven madurar por este tempo, cando xa andamos fartos dos que vende o Delfín, unhas leitugas que non damos comido antes de saírense e uns pementiños...
Certo é que hai quen ten unha mula mecánica, máis perigosa ca o demo, e tamén que o Piño labra cun tractor de carallo.
De tódolos xeitos, esta labranza de agora en Lubián somentes é o que se ven chamando polos ilustrados "terapia ocupacional".
E como, cando non non ten que facer, o demo co rabo mata moscas, hoxe vou comezar a describir cousas das hortas e dos horteláns que pode observar quen queira.
Andaba unha tarde de paseo a carón da igrexa, cando ouvín un sonoro e teimoso aplauso no sagrado, onda porta do sol. Achegueime cauteloso a aquela parte do adro, asomando só o fociño, para ver de qué secreto espectáculo se trataba.
Na cortiña que un día fose eira había unha plantación de fabas cos fincóns enfeitados con dúcias de refulxentes CDs de ordenador, pendurados con cintas de córes, danzando sen cesar a melodía do vento. Por diante dese anfiteatro, unha platea de garavanzos xa a punto para a colleita.
Ela aplaudía desde o adro, botando xa fume polas palmas calosas de centos de ferramentas.
--E logo que andas a facer? --pregunteille, preñado de curiosidade a aquela mulleriña tan modesta.
--Qué vou facer? Logo non o ves? Estou eiquí, de espantapaxaros, escurrizando os pardais, que non deixan un garavanzo!
Amigo Inda, polo que vexo (leo) estás estrenando a "reforma", e felicítote por chegar a ela, a ver se todos temos a misma suerte, xa que non se pode perder a "esperanza" pra sempre.
Espero que ó dispor de mais tempo nos acompañes mais seguido nos foros da contorna.
Saludos.
Espero que ó dispor de mais tempo nos acompañes mais seguido nos foros da contorna.
Saludos.
Así é, Ballesteros. Comprendo que nos tempos que corren, xubilarse aos sesenta co 100% da base reguladora é un privilexio. Mais non teño porque rexeitalo. Eu viña disfrutando do traballo nos 37 anos e sete meses de docencia, e ata cabe a posibilidade de que moitos dos alumnos tamén disfrutaran das miñas clases, a pesares das matemáticas. Así é que dei o paso o 31 de agosto, así como... prorrogando as vacacións..., e non extraña-los alumnos e o bó ambiente no meu instituto.
Pero sempre hai cousas que facer. Penso que nunca aprenderei a aburrirme. Por iso, cando un foro comeza a aburrirme tantiño..., dou media volta, e busco outro entretenimento, inda que só sexa afilar un guizo.
Pero sempre hai cousas que facer. Penso que nunca aprenderei a aburrirme. Por iso, cando un foro comeza a aburrirme tantiño..., dou media volta, e busco outro entretenimento, inda que só sexa afilar un guizo.
