De novo farto de andar con carros, sin embargo, estou asombrado da cantidad de pezas que ten, eu nin a mitad conocía, é tendo en conta que algunhas se duplicaban cuando os carros cargados de herba, palla, leña daban volta cuas rodas pra arriba.
Recordo perfectamente, cuando baixaba aquela cantidad de carros de herba por o camiño do Canizo é o Casar, o ser tantos, rara vez se libraba algún veciño de pinchar o carro con rodas o aire, o camiño era malo, algun despiste do que chamaba a parexa, algunha vaca que inda non estaba ben mansa, varios factores, a xente era mui solidaría, se paraban os carros que facia falta, entre todos se volvia a poñer ese carro caído en marcha. Dos prados da serra como se decia, viñan mutos carros de herba é ademáis mui boa, por eso que miras a ribeira de Lubián e non se veía muto prado pra cantidad de ganado que había, toda estos prados que menciono, quedan escondidos detras do lombeiro. (Ahora da gusto, se pode ir en coche a visitalos.)
Outra cousa que de rapaces nos chamaba muto a atención, era cuando o ferreiro ferraba os carros, axustar os aros as rodas, facian un lume mui grande de torgos pra roxar os ferros, normalmente no camiño do cementerio vello é dónde se viña facendo esto, pros rapaces unha delicia, estar o rededor de aquel lume, moitas veces escutando contos da xente mayor que alí andaba, (Gratos recuerdos me vein a mente.)
A min as cousas da labranza sempre me gustou, sobretodo a ganadería, comprendo que oxe non é rentable a xente pasa de ela, pero bueno, en caso de necesidad, o menos os que temos algo de idea, sempre tes esa oportunidad de volver a laboura e combatir a fame, a vez enseñar a xente que non sabe este oficio, pra eso non hai que ir a Salamanca.
De momento, estou de acordo que os arados máis os carros están mui ben nos jardines de adorno, e un desde a terraza mirar como as pegas e os pardáis revoletean nos estadullos pra vigilar os saltois é os grilos.
Recordo perfectamente, cuando baixaba aquela cantidad de carros de herba por o camiño do Canizo é o Casar, o ser tantos, rara vez se libraba algún veciño de pinchar o carro con rodas o aire, o camiño era malo, algun despiste do que chamaba a parexa, algunha vaca que inda non estaba ben mansa, varios factores, a xente era mui solidaría, se paraban os carros que facia falta, entre todos se volvia a poñer ese carro caído en marcha. Dos prados da serra como se decia, viñan mutos carros de herba é ademáis mui boa, por eso que miras a ribeira de Lubián e non se veía muto prado pra cantidad de ganado que había, toda estos prados que menciono, quedan escondidos detras do lombeiro. (Ahora da gusto, se pode ir en coche a visitalos.)
Outra cousa que de rapaces nos chamaba muto a atención, era cuando o ferreiro ferraba os carros, axustar os aros as rodas, facian un lume mui grande de torgos pra roxar os ferros, normalmente no camiño do cementerio vello é dónde se viña facendo esto, pros rapaces unha delicia, estar o rededor de aquel lume, moitas veces escutando contos da xente mayor que alí andaba, (Gratos recuerdos me vein a mente.)
A min as cousas da labranza sempre me gustou, sobretodo a ganadería, comprendo que oxe non é rentable a xente pasa de ela, pero bueno, en caso de necesidad, o menos os que temos algo de idea, sempre tes esa oportunidad de volver a laboura e combatir a fame, a vez enseñar a xente que non sabe este oficio, pra eso non hai que ir a Salamanca.
De momento, estou de acordo que os arados máis os carros están mui ben nos jardines de adorno, e un desde a terraza mirar como as pegas e os pardáis revoletean nos estadullos pra vigilar os saltois é os grilos.