Noite de inverno, mes de xaneiro, luna chea. Martín un mozo de constitución fuerte, vintetres anos, no millor da vida.
Despois de salir do bar Sanabría, donde estuvo xogando a partida con outros mozos do pueblo, decide ir a tapar a auga o prado da Grela, lugar donde coinciden unhos cuantos veciños (mui regadores por certo) todos pretendían que auga tiña que dormir no seu prado.
En chegando os cabeceiros da Grela, zona mui arbolada con abundante maleza por toda a orilla do camiño, urces, xestas, de cuando en cuando entre os árboles se filtraba algo de claridad la luna. Mui entretenido iba Martín pensando nas súas cousas, probablemente na sua novia da cual estaba mui enamorado, cuando de repente, en medio de aquela semioscuridad, donde ó silencio era sepulcral, fungaba un pouco de aire sobre as ramas dos carballos, a gorra como que lle empezoua a bailar na cabeza, o cabelo de punta, cierta reacción no corpo, como si un escalofriu se apoderara de todo él, ¿Qué me está pasando a min? ¡esto non é cousa boa!.
Ainda así sigue andando, da unhos pasos máis, cuando en mitad do camiño unha escena do ¡carallo! dous lobos tremendos comendo a burra do Perroscas, a cual ainda tiña algo de vida, un dos lobos metía a cabeza dentro da barriga da burra, co fin de sacarlle as visceras, debe de ser o que máis lle gusta.
Coa cabeza ensangrentada, regañando os dentes blancos con unhos colmillos de impresión, viñan cara o Martín co fin de atemorizalo ou meterlle mau si podian, se negaban a deixar semejante banquete, foi cando xa tuvo que soltarlle a aixada co ruxir do ferro contra as pedras, sacando un foco do bolso que daba a lus mortecina, e pegarlle cuatro voces cos seus tacos correspondientes, foi suficiente pra que os lobos cagados de medo, pegaran a correr po las leiras da Valiña, retrincando os dentes e tocando a castañola sin parar.
O mozo valente cómo él sólo, ainda foi a tapar a auga o prado, quitoulle a cadena a burra, e pro outro día foi a levarlla o seu dueño como recuerdo.
O enterarse do caso algunhos veciños do pueblo, mui entendidos no tema, o día siguiente foron coa intención de poñer esternina (veneno) nos restos que deixaran os lobos pra que morreran. Cual foi sorpresa, que a burra estaba estaba tal como quedara a noite anterior, non volveron, ¡grande foi o medo que colleron as fieras!.
Por esa época, os veciños de Lubián agobiados por tantas baixas no ganado, e cuando metían unha res como cebo no cortello dos lobos pra coller os lobos vivos, a veces caían a pares, o subir a relevar a res, a persona que veía os lobos dentro do cortello, desde o alto da pared do mismo, gritaba unha e outra vez ¡o lobo no cortello! ¡o lobo no cortello!... Tocaban as campanas a alegría, entonces a xente acudía a todo correr co fin de apresar o lobo con un bozal máis unhas cordas pra baixalo o pueblo.
Despois se empezaba a celebrar como si sería un día de festa, se asaban os chourizos que as mulleres mui amables regalaban, tamén se consumía xamón con huevos, e viño con moita abundancia, o final, baile de gaitas, tambor é bombo, hasta que o corpo aguantaba.
Despois de salir do bar Sanabría, donde estuvo xogando a partida con outros mozos do pueblo, decide ir a tapar a auga o prado da Grela, lugar donde coinciden unhos cuantos veciños (mui regadores por certo) todos pretendían que auga tiña que dormir no seu prado.
En chegando os cabeceiros da Grela, zona mui arbolada con abundante maleza por toda a orilla do camiño, urces, xestas, de cuando en cuando entre os árboles se filtraba algo de claridad la luna. Mui entretenido iba Martín pensando nas súas cousas, probablemente na sua novia da cual estaba mui enamorado, cuando de repente, en medio de aquela semioscuridad, donde ó silencio era sepulcral, fungaba un pouco de aire sobre as ramas dos carballos, a gorra como que lle empezoua a bailar na cabeza, o cabelo de punta, cierta reacción no corpo, como si un escalofriu se apoderara de todo él, ¿Qué me está pasando a min? ¡esto non é cousa boa!.
Ainda así sigue andando, da unhos pasos máis, cuando en mitad do camiño unha escena do ¡carallo! dous lobos tremendos comendo a burra do Perroscas, a cual ainda tiña algo de vida, un dos lobos metía a cabeza dentro da barriga da burra, co fin de sacarlle as visceras, debe de ser o que máis lle gusta.
Coa cabeza ensangrentada, regañando os dentes blancos con unhos colmillos de impresión, viñan cara o Martín co fin de atemorizalo ou meterlle mau si podian, se negaban a deixar semejante banquete, foi cando xa tuvo que soltarlle a aixada co ruxir do ferro contra as pedras, sacando un foco do bolso que daba a lus mortecina, e pegarlle cuatro voces cos seus tacos correspondientes, foi suficiente pra que os lobos cagados de medo, pegaran a correr po las leiras da Valiña, retrincando os dentes e tocando a castañola sin parar.
O mozo valente cómo él sólo, ainda foi a tapar a auga o prado, quitoulle a cadena a burra, e pro outro día foi a levarlla o seu dueño como recuerdo.
O enterarse do caso algunhos veciños do pueblo, mui entendidos no tema, o día siguiente foron coa intención de poñer esternina (veneno) nos restos que deixaran os lobos pra que morreran. Cual foi sorpresa, que a burra estaba estaba tal como quedara a noite anterior, non volveron, ¡grande foi o medo que colleron as fieras!.
Por esa época, os veciños de Lubián agobiados por tantas baixas no ganado, e cuando metían unha res como cebo no cortello dos lobos pra coller os lobos vivos, a veces caían a pares, o subir a relevar a res, a persona que veía os lobos dentro do cortello, desde o alto da pared do mismo, gritaba unha e outra vez ¡o lobo no cortello! ¡o lobo no cortello!... Tocaban as campanas a alegría, entonces a xente acudía a todo correr co fin de apresar o lobo con un bozal máis unhas cordas pra baixalo o pueblo.
Despois se empezaba a celebrar como si sería un día de festa, se asaban os chourizos que as mulleres mui amables regalaban, tamén se consumía xamón con huevos, e viño con moita abundancia, o final, baile de gaitas, tambor é bombo, hasta que o corpo aguantaba.