Fai unhos anos, era bastante corriente, en alguha casa de labranza, guardar os apeiros do xugo no rincon do balcón, procuraban untalo o subeo e as cornais con manteca de porco, pra que duraran máis e non lastimaran a cabeza das vacas.
A altas horas da noite (noite clara de luar) Domitila, sinte ruxir algo no balcón, nin corta nin perezosa, se levanta da cama pra ver ó que sucedía, vei sorprendida, como un can pinto, grande, andaba lamendo as cornais do xugo. O can o ver a muller, asustouse, engancha o subeu na boca é pega a correr escaleira abaixo polo camiño do cementerio, Domitila corría detrás do can pra recuperar o apeiro.
En chegando o pe do cementerio, o can desaparece "por arte de maxia" sin saber que facer a muller, sube o alto da pared por si lle dera por saltar a tapia o dichoso animal, ela miraba pra un lado, pro outro, sin resultado positivo, sin embargo, vei como un home andaba nos hortos do Sagrado levantando un saco de verzas, xa que eran varios de familia e non tiñan repolos pra facer o caldo.
Teófilo, disposto a por o saco o lombo, alza a cabeza, e vei aquela muller no alto da pared do cementerio, con un faldrillón largo (camisón) os pelos blancos mal axeitados po la cara abixo, pensou que se trataba de un alma do outro Mundo. O saco xa non pudo acabar de subilo, a Teófilo lle corre un escalofriu po lo corpo que apenas se tiña de pe, sentindo a vez, un calor po las pernas abaixo é certo cheirume mui forte.
Trataba de ir pra casa, non podía, empezou a camiñar medio de gatas, dirección a fontiña, o darse conta que a fantasma o seguia, pensou morrer de un momento a outro, casi non podía respirar de medo que tiña, a duras penas chegou a casa, sin poder falar, meteron na cama, en ese estado pasou varios días, o fín, salvou a pelexa.
A altas horas da noite (noite clara de luar) Domitila, sinte ruxir algo no balcón, nin corta nin perezosa, se levanta da cama pra ver ó que sucedía, vei sorprendida, como un can pinto, grande, andaba lamendo as cornais do xugo. O can o ver a muller, asustouse, engancha o subeu na boca é pega a correr escaleira abaixo polo camiño do cementerio, Domitila corría detrás do can pra recuperar o apeiro.
En chegando o pe do cementerio, o can desaparece "por arte de maxia" sin saber que facer a muller, sube o alto da pared por si lle dera por saltar a tapia o dichoso animal, ela miraba pra un lado, pro outro, sin resultado positivo, sin embargo, vei como un home andaba nos hortos do Sagrado levantando un saco de verzas, xa que eran varios de familia e non tiñan repolos pra facer o caldo.
Teófilo, disposto a por o saco o lombo, alza a cabeza, e vei aquela muller no alto da pared do cementerio, con un faldrillón largo (camisón) os pelos blancos mal axeitados po la cara abixo, pensou que se trataba de un alma do outro Mundo. O saco xa non pudo acabar de subilo, a Teófilo lle corre un escalofriu po lo corpo que apenas se tiña de pe, sentindo a vez, un calor po las pernas abaixo é certo cheirume mui forte.
Trataba de ir pra casa, non podía, empezou a camiñar medio de gatas, dirección a fontiña, o darse conta que a fantasma o seguia, pensou morrer de un momento a outro, casi non podía respirar de medo que tiña, a duras penas chegou a casa, sin poder falar, meteron na cama, en ese estado pasou varios días, o fín, salvou a pelexa.