Tarde soleada de otoño. Varias mulleres lavando no rigueiro da Fonte da Uz (ahora está canalizado) antes ahí lavaban a roupa, a la, é maís o liño, que o puñan a blanquear no lameiro, mentras a colada levaba o seu proceso, elas votaban as súas boas paroladas "tratando de solucionar os problemas do pueblo - o millor posible".
(O liño, era mui importante na economía da casa, despois de moito traballo, pasaba o tear, ahí facian as telas pras sábanas, colchas, camisas, hasta roupa interior, contaban os homes, que os calzoncillos eran bastante ásperos, tiñan a ventaxa de que si te picaba unha pulga, eles mismo te rascaban sin necesidad de usar as mans, os rapaces, por outro lado, tamén contentos si lle daban unha patada no traseiro, amortiguaba o golpe que nin se enteraban.)
Cuando maís entretenidas estaban as mulleres no lavadeiro, ven a raposa é engancha un galo ó cual estaba mui feliz co seu "haren de pitas" nas cortiñas da cerrada, claro, o pillou descuidado, xa que estaba practicando o baile que se puso de moda no pasado verán. Eso de ¡hay que ver la suerte que tiene el gallo! ¡el gallo sube..! que si o do polvorete y se sacudeeee! cresta pra un lado, que si pro outro, de cuando en cuando pegaba un pulo pro aire, unha voltereta, sacudia a pata de novo, as pitas relouqueaban da juerga que estaban pasando.
En un momento cambiou o panorama, a zorra xa co galo na boca camiño arriba, as mulleres que a vein, empezaron a gritar ¡vela donde vai co galo na boca... Le chamaban de todo, ladrona, mala zorra, tonta da cona, e moitos insultos maís, en esto vai o galo e dicelle a raposa, ¡mandas calar o fin a elas que le importa! así o fizo, pero pra esto tuvo que abrir a boca, o que o galo mui astuto, aproveitou o momento é pegou un vuelo pro alto do castañeiro.
A raposa desconsolada, abatida, mentras fuxia pro monte, iba decindo ¡arriba pernas arriba zancas! en este mundo todas son trampas, o galo no alto do castañeiro, cantaba kikiriki sempre foi asi... Eufórico decía ¡aaah! raposa arteira, nin comiche o galo nin vas cabaleira "cuanto teis que aprender na vida" ¿Tú non sabes que é mui importante ter a boca cerrada na mayoría das veces? Ahora te jodes, vai a comer lampazas e grilos nos prados do Boullanzo.
Kikiriki rekikiii... Eu que ben estou aiqui no alto do castañeiro, de ésta libreime, mañá, o amanecer, volverei a cantar no poleiro da miña ama.
(O liño, era mui importante na economía da casa, despois de moito traballo, pasaba o tear, ahí facian as telas pras sábanas, colchas, camisas, hasta roupa interior, contaban os homes, que os calzoncillos eran bastante ásperos, tiñan a ventaxa de que si te picaba unha pulga, eles mismo te rascaban sin necesidad de usar as mans, os rapaces, por outro lado, tamén contentos si lle daban unha patada no traseiro, amortiguaba o golpe que nin se enteraban.)
Cuando maís entretenidas estaban as mulleres no lavadeiro, ven a raposa é engancha un galo ó cual estaba mui feliz co seu "haren de pitas" nas cortiñas da cerrada, claro, o pillou descuidado, xa que estaba practicando o baile que se puso de moda no pasado verán. Eso de ¡hay que ver la suerte que tiene el gallo! ¡el gallo sube..! que si o do polvorete y se sacudeeee! cresta pra un lado, que si pro outro, de cuando en cuando pegaba un pulo pro aire, unha voltereta, sacudia a pata de novo, as pitas relouqueaban da juerga que estaban pasando.
En un momento cambiou o panorama, a zorra xa co galo na boca camiño arriba, as mulleres que a vein, empezaron a gritar ¡vela donde vai co galo na boca... Le chamaban de todo, ladrona, mala zorra, tonta da cona, e moitos insultos maís, en esto vai o galo e dicelle a raposa, ¡mandas calar o fin a elas que le importa! así o fizo, pero pra esto tuvo que abrir a boca, o que o galo mui astuto, aproveitou o momento é pegou un vuelo pro alto do castañeiro.
A raposa desconsolada, abatida, mentras fuxia pro monte, iba decindo ¡arriba pernas arriba zancas! en este mundo todas son trampas, o galo no alto do castañeiro, cantaba kikiriki sempre foi asi... Eufórico decía ¡aaah! raposa arteira, nin comiche o galo nin vas cabaleira "cuanto teis que aprender na vida" ¿Tú non sabes que é mui importante ter a boca cerrada na mayoría das veces? Ahora te jodes, vai a comer lampazas e grilos nos prados do Boullanzo.
Kikiriki rekikiii... Eu que ben estou aiqui no alto do castañeiro, de ésta libreime, mañá, o amanecer, volverei a cantar no poleiro da miña ama.