Eche un conto moi vello, pero a min faime rir cada vez que me ven á memoria.
Acórdome del sempre que meto cada ovo no buraquiño da porta do frigorífico, así é que quen me vexa rir sempre que meto ovos na neveira pensará que toleéi.
Dicen que un de Lubián foi mercar unha neveira onda o Fulero de La Villa, alá nos tempos primeiros deste artiluxio. O tendeiro explicoulle para que servía cada bandexa e cada caixón: conxelador, sitio da froita e das verduras, lugar para o peixe, e na porta para as beberaxes.
Entón o comprador decatouse dos buraquiños na bandexiña do cimo da porta, e preguntou:
-- ¿Y estos buraquitos para qué son?
--Son para meter los huevos --contestou o Fulero.
Pregou os fociños o do noso pobo, e exclamou:
--Carallo! Pero si meto os ovos aí, como pecho logo a porta?
Acórdome del sempre que meto cada ovo no buraquiño da porta do frigorífico, así é que quen me vexa rir sempre que meto ovos na neveira pensará que toleéi.
Dicen que un de Lubián foi mercar unha neveira onda o Fulero de La Villa, alá nos tempos primeiros deste artiluxio. O tendeiro explicoulle para que servía cada bandexa e cada caixón: conxelador, sitio da froita e das verduras, lugar para o peixe, e na porta para as beberaxes.
Entón o comprador decatouse dos buraquiños na bandexiña do cimo da porta, e preguntou:
-- ¿Y estos buraquitos para qué son?
--Son para meter los huevos --contestou o Fulero.
Pregou os fociños o do noso pobo, e exclamou:
--Carallo! Pero si meto os ovos aí, como pecho logo a porta?
Jejeje, moi bon. Solo fai falta un pouco de imaxinacion pra ver o probre home encaramado no alto da neveira, e pra partirse de risa.
Eu recordome de unha anecdota que viviu unha amiga miña ca sua nai, paciente de una enfermedade dexenerativa. Non e un chiste, que quede claro. Cuando unha persona querida se encontra en tal estado de desorientacion e moi triste, mais ben pra chorar. Pero as veces hay que reirse, pra quitarlle un pouco de peso a situacion. De esta maneira a miña amiga faciame moitas veces participe das suas vivencias.
Fai 2 anos, na primaveria, levouna a un viveiro a arranxar unhas plantiñas. Despois de feita a compra, xa no aparcadoiro, abriu o maleteiro do coche e antes de empezar a meter as plantas dixolle a sua nai: “mama, se estas cansada metete xa no coche”. A nai agarralle un brazo a filla e empeza a levantar a perna pra meterse no maleteiro, e dille: “filla, vas a ter que axudarme que sola non dou”.
A miña amiga non sabia si reir ou chorar, e segun as suas propias palabras optou polo primeiro, e con todo o cariño do mundo colleu a sua nai pola mau, como si fora unha neniña, e, abrindo a porta do coche, dixiolle: “mama, aiqui no asiento iras mais agustiño”.
Bueno, a cousa iba de ovos e desvieme un pouquiño, por eso remato con ovos.
Un neno a mesa dille a nai: “mama, este ovo sabe moi mal”
A nai: “bueno, bueno, xa estamos na misma de sempre, non quero oirte mais e come todo sin rechistar”
O neno: “ ¿o piquiño ias patiñas tamen?”
Eu recordome de unha anecdota que viviu unha amiga miña ca sua nai, paciente de una enfermedade dexenerativa. Non e un chiste, que quede claro. Cuando unha persona querida se encontra en tal estado de desorientacion e moi triste, mais ben pra chorar. Pero as veces hay que reirse, pra quitarlle un pouco de peso a situacion. De esta maneira a miña amiga faciame moitas veces participe das suas vivencias.
Fai 2 anos, na primaveria, levouna a un viveiro a arranxar unhas plantiñas. Despois de feita a compra, xa no aparcadoiro, abriu o maleteiro do coche e antes de empezar a meter as plantas dixolle a sua nai: “mama, se estas cansada metete xa no coche”. A nai agarralle un brazo a filla e empeza a levantar a perna pra meterse no maleteiro, e dille: “filla, vas a ter que axudarme que sola non dou”.
A miña amiga non sabia si reir ou chorar, e segun as suas propias palabras optou polo primeiro, e con todo o cariño do mundo colleu a sua nai pola mau, como si fora unha neniña, e, abrindo a porta do coche, dixiolle: “mama, aiqui no asiento iras mais agustiño”.
Bueno, a cousa iba de ovos e desvieme un pouquiño, por eso remato con ovos.
Un neno a mesa dille a nai: “mama, este ovo sabe moi mal”
A nai: “bueno, bueno, xa estamos na misma de sempre, non quero oirte mais e come todo sin rechistar”
O neno: “ ¿o piquiño ias patiñas tamen?”