Tamén para ti, Barxés, bo nadal e un venturoso ano novo
Boas festas.. Zorionak en nochevieja estaremos por ahi
Bonito poema, Piño. Que tarden muto en chamarte, que hay que disfrutar dos aires da terriña. Boas festas para todos.
Gel. Mutas gracias, muy amable!
Estou tamén de acuerdo contigo, de que Hai que resistirse aiquí todo o mayor tempo posible, se està tan ben! Mismo ahora con tantas festas, tempo para viaxar, é que pronto van inaugurar o ferrocarril para o tren AVE, que desde. Puebla estás en Madrid en duas horas, que podemos ir a feria. De vez en cuando a comer o pulpo, falar cos amig@s é cos veciños de estos pueblos, que non, non vamos a ir aunque nos chamen.
Ya prontito, cuando pare de llover;)
Gel. Non o demores máis, mira que a auga non rompe costelas.
Que colorido! Estou contando os días para velo en persona...
y cuando sera eso? HAY QUE VENIR A SUPERVISAR... Nosotros ya "casi" terminado... Estamos aqui desde hace 3 dias en los que no ha parado de llover... Besitos
Xa sei que ti queres levarte ben con todos. Pero ten coidado co padre Xosé que non che é tan santo como ti o pintas. Según contan as malas linguas das Carvallas este verán disfrutou á perna solta do viño que vos levou o Barxes. Unha vez que outra levantou o codo máis da conta e perdeu o control da sin óso, contando cousas que non quedan moi ben saídas da boca dun home de Deus.
O parexcer no Brasil misar é unha tarefa esgotadora. Á hora da comunión a ringleira de devotos parece non ter fin. O corpo ... (ver texto completo)
Aprezada Xel, nahún teño parábolas para descrebir tal situazahún, a verdade nahún teño a menor idea como puderin xegar isas noticias a tí, pois béin a verdade nahún foi culpa do viño do Barxés que é bon más o mezclarlo con el del porto foi cuando é posible que el padre falara un bocadito más da conta, más sempre nun contesto de normalidade, claro ca no Brasil nos pasan coisas un bocadito extrañas, sin ir más lexos fai dois dias xegou unha preta que nahún te podes imaxinar como istaba a preta, totale ... (ver texto completo)
Que máis da? En España hai mutos Jordis e en Catalunya hai mutos Jorges...
Son dous nombres propios y tan respetados cada uno. Ahora desde el punto de vista de aquí, a la familia Ferrusola, y a muchos catalanes que conozco, que me dicen; ¡Es que yo aún no lo creo lo de Pujol! ¡Tan honorable!. No les gusta para nada que le llamen Jorge, seria algo así como un desprecio. Yo tengo un vecino muy catalán, también llamado Jordi y cuando lo quiero cabrear le digo Jorge, y se tira un mes sin hablarme, pero es muy buena persona. Pero vamos que yo tampoco quiero cambiar a la ferrusola ... (ver texto completo)
Xosé, un feliz Nadal para ti máis a túa familia. Un abrazo para Yolanda e que esa recuperación siga para ben.
Felices festas tamén a tódolos demais forer@s con os que compartimos momentos agradables.
Muchas gracias Gel. Lo mismo te deseo, una feliz Nochebuena y Navidad y mucha prosperidad en el Año próximo, que buena falta nos hace. Yolanda ya muy recuperada cenará hoy con nosotros acompañada de su Tank. Un abrazo.
Para tódolos forer@s de Castrelos, pero muy en especial para Duli e familia, que pasedes boas festas e un venturoso ano vindeiro.
Duli, ese bonito Padre Nuestro encerra mutas verdais que nos pasan desapercibidas no tren aloucado da vida. Que pouquiño nos fai falta si apreciamos todo o que temos!
Gracias gel, gracias Piño, por vuestra felicitación y buenos deseos. ¡Ojalá se cumplan todos! Un abrazo.
Nunha hermosa vila da provincia da Coruña famosa polo seu queixo hai unha carnicería destas que se adiota chamar “de toda a vida”. A carne hai que encargala ou ir pola mañá antes das doce, senon tes que esperar ao día seguinte, porque como di o carniceiro, alí véndese ao día.
Moi creativo este señor! Os carteles que ten pegados no cristal da porta, no do mostrador ou en calquera parte, cada cal o máis orixinal.
O ano pasado o entrar non puden menos que pararme a ler o reclamo na porta que decía ... (ver texto completo)
¡Bonita vivencia Gel! ¡Hay que ver lo que es la propaganda...!
Piño, esa visita personal está pendiente. Este ano fumos tarde de vacacions e entre pitos e flautas voou o tempo. Pero desde ahora cando pasedes por O Pereiro estades invitados a nosa casa onde sempre seredes benvidos.
Saúdos.
Moitas gracias po la invitación, tamén che digo, que sempre que os apetezca visitarnos será un placer recibiros, no verán sí temos que facer por vernos, nos ahora, no inverno non estamos sempre no pueblo, si vimos a dar unha Volta de vez en cuando.
Cierto que esos días de vacacions pasan rápidamente, son tan cortos! Algo parecido o de aqueles enamorados cuando se cruzan no Camiño, ela coa ola de auga na cabeza, él con un arado de aqueles romanos sobre un hombro, era o mes de Mayo, pasaron o día ... (ver texto completo)
Pois non sei por que, pero facíate eu un chisco máis compartidor.
Non compartir con facenda xa é normal, nin duques nin ex-tesoreiros máis un largo etcétera dan o exemplo, pero home, cos amigos...
O peor é que facenda ten que encher o pote veña de donde veña, que o que non entra non pode saír.
Saúdos e que o disfrutes!
A facenda che cobra unha vez e acabóuse, pero a familia, sempre se che olvida algúen, e si lle das mais a un que o outro, malo; e si lle das a todos por igual, pior; e si te calas e o gardas pra tí... eres un tacaño; e os amigos, unós os ganas e outros os perdes. E non che digo nada da espera nos Bancos pra cobralo.
Acórdome que en Arévalo tocou a Loteria do Nadal, foi muy repartida en papeletas, e a mitá dos veciños se enfadaron cos outros.
Por eso é millor que che toque saúde, en vez de diñeiro.
Pois que Deus te conserve as cordas vocais, e que disfrutedes mutos anos do bingo
¡Moitas grazas Gel! ¡Ojalá así sea! Un bico. Xosé.
Outra diferenza a ter en conta é que S. M. non fará uso dos servizos do INSS. E, dito sexa de paso, como será intervido por un cirurxán procedente do exterior, este acontecemento tampouco afectará para nada as listas de espera nacionais.
Ánimo para Yolanda que xa amosou ser toda unha campeona, ahora todo sairá ben. Apertiñas.
¡Graziñas Gel, esperamos e deseamos que todo sairá moi ben! Repito: ¡moitas gtazas!
Camba, Camba.... Xa ves, a túa mensaxe non estaba perdida, so que onte pasache raudo e veloz por este foro que nin conta te deche onde te atopabas. Cando pases para a Vilavella, non deixes de facer unha paradiña nesta humilde casa, onde sempre serás benvido.
Que se realice ese encontro e axuda a Xosé a quitarlle o recelo a perruqueira.
Gracias de novo Gel. A verdá e que pensaba que estaba noutra páxina, pero oubo un acabado feliz.
Tamén che agradezo a tua invitación. Sei que é sincera.
E cua mesma sinceridade, si vides por aiquí, a miña casa e a vosa casa.
Cando vou a Gudiña, encontro xente que me dice: ¡Estuve na Manga do Mar Menor!, e lle recordo que eu vivo aiquí, e sempre me gusta recibir a xente da terra.
Seguimos en contacto
Sabía que falecera a tía Esperanza, pero entereime este ano que era vosa tía. O meu pésame para todos, en especial para o seu irmán.
Manolo vaise recuperando satisfactoriamente. Pasamos unhas vacacións estupendas que nos viñeron de maravilla para olvidar un pouco os malos momentos e os meses de tensión pasados. Ahora hai que intentar mirar para adiante.
Nos tamén muy contentos de ser "outra vez" de O Pereiro e oxalá sexan moitos os cafés mailo que sexa que poidamos tamar xuntos, e tamén c@s demais ... (ver texto completo)
Prezada Gel: Grande alegria me acabo de lebar o saber que volves a ser do Pereiro aunque do Pereiro nunca deixache de ser... alegria por un lado pero por outro non tanta sabendo que andiveches por estes lares e non deches sinais de vida, sabendo que estariamos o teu dispor en todo momento.
Espero que toda a familia estea ben, e que disfrutaras destas vacacións despois do percance.
Eu mais a compañeira comenzamos o segundo periodo vacacional o dia 26 ata o dia 8 de novembro en zona calida.
Unha ... (ver texto completo)
Eso sonche consecuencias da globalización. Xa mandarás un retrato, se é que chegas a atreverte. Digo, atreverte, a confiar na fantasía da perruqueira.
Gel, no mando una foto, porque rompo las cámaras de lo guapo que soy, pero haré un esfuerzo y me fotografiaré de incógnito. Es que soy un caso serio... Un abrazo Gel.
Hola Belsiss,
Non sabía que o teu pai estivera mal. Entre os propios problemas mailo ajetreo que tiven nas vacacions creo que non lle preguntei a teu irmán como estaba. Dalle temén unha aperta de miña parte e que se poña pronto mozo que para o próximo verán temos que tomar un café xuntos. Un abrazo tamén para todos vos.
Querida Gel, papa no es que esté mal de salud, pero le afecto la muerte de su hermana, no sé si sabias que estando nosotros alli se murio mi madrina Esperanza pues era su querida hermana, la ultima que le quedaba entonces claro el pobre lo paso mal, pero ahora ya lo esta superando.
Si, ya le dije que para el año iremos y ya te tendremos a ti como vecina por eso estamos contentisimos y serà con mucha alegria que tomaremos un café y lo que sea.
Como està tu marido de salud? espero que todo vuelva a la normalidad.
Un fuerte abrazo para ti y tu familia y gracias por acordarte de papa.
Belsiss ... (ver texto completo)
Candil, o meu máis sentido pésame para ti maís a túa familia. Apertas
Gracias, Gel. Biquiños.
Cara? Bastante non é sinónimo de suficiente, senon cumpriríame tapala con un mantelo. Pero non é o caso.
Eu non critico as crencias de ninguén. Quen queira comulgar con rodas de muiño, adiante. Pero tampouco hai que meter a cabeza na terra. Ata polas veas da nosa admirada Rosalía corría sangue clerical.
Aprezada Xel, creo que debes perdoar o Pachi, pois nahún é mal gaxo o que pasa que nahún le gosta nin contar coisas de curas, nin oirlas, agora como tú béin dices ata Rosa Linda le gostaba o Carnaval.
Unha aperta.
Dous cregos moi amigos foron a merendar unha tarde de verán á sombra dos bidueiros que abundaban á beira do río. Antes de comer decidiron darse un baño para refrescarse, pois estaban moi sudorosos polas arduas tarefas que tiñan encomendadas. Eran tempos nos que os crentes mailos medio-crentes ainda pululaban dabondo.
Os rapaces daquela, mesmo se divertían con calquera cousa anque non tivera chips nin bits nin megas. Ó albiscar ós cregos na auga, o montón de roupa á sombra das árbores e a carón dela ... (ver texto completo)
Destinguida Señora: Bastante cara es la que tiene usted, por el amor de Dios.
Mísero consolo, eso do xuízo final. Semexante mondongada ten que pagar ao contado, que ó pasar á vida eterna calquera pode ser santo. Que me disculpe el padre.
Aprezada, ademirada Gel, de parte del padre istás disculpada, claro que debía pagar al contado, más sí o mellor él só é parte do entramado, además Deus nos libre dun xa foi.
Unha aperta.
Despois dun naufraxio atopánse tres superviventes nunha illa deserta, unha parella de recién casados máis un mariñeiro. Xa é o terceiro día que se repite a mesma escena: o mariñeiro sube á frondosa palmeira que lle da sombra para ver se albisca algún barco no horizonte. Dende a cima da árbore di pasmado:
-Eeeh, os dous de abaixo, un pouquiño de respecto, non vos poñades aí a facerlo amor! –E por terceira vez consecutiva lle responde o home lixeiramente mosqueado:
-Ti deliras! aquí naide está a ... (ver texto completo)
Munto bueno Gel, assín, assín me gosta que nahún perdas el sentido del humor, claro agora teño o riergo do Pachi, que seguro que él nahún o vei coma nos, más que nos perdoe que eu sei que nahún a mala fe.
Graciñas pola invitación, Duli. De momento as vacacións inda as teño un pouco crúas, pero en canto teña ocasión non deixarei de pasarme por este bonito pobo.
Boas vacacións para tod@s.
Gracias, Gel, yo ya estoy contando los días. Un abrazo.
Vintecinco, entre o padre máis as malas compañías estanche a facer un branqueo de ideas. As mulleres non precisamos que ninguén decida por nos.
O respeto é algo que dá moito xogo. Ter, infundir, merecer, ganar. Eu téñolle moito respeto a tonsura do loro. Porque esa non foi á cuchilla, foi a ripiapelo. Coitadiño bicho!
Aprezada Xel, nahún teño ningunha dubida, te pedo disculpas, más outro día istaba a dictar o padre Xosé, eu penso munto parecido a tí, cada cual debe ser libre dos seus actos, tambéin responsable, más tratándose da muller me merecéis os mayores respeitos de éste mundo mundiale, auque só sexa por ser eu fillo dunha, pero si te das conta o padre con tudo o demócrata que se face él tira por os asuntos da igrexia, como tú béin sabes nahún deben romper a tradizahún.
Unha aperta.
Prezado Zé, o Barxés fai moi ben referirse aos tres de cima, porque él ben sabe que eu non teño nada que ver coa floristería que montastes ti máis o Romerales. En canto ao teu amigo Pachi é sabido de que pata coxea, pero sobretodo que non se enfade, que non merece a pena.
Aprezada Xel: Teñes razahún tú nahún tendrás nada que ver coa floristería, más deste lugar a que crezan os capullos, nahún me mal entrepretes quero decir que ha muntos, algunhs que escreben, outros que obserban, outros que miran y outros que critican, espero co meu amigo Pachi sendo un home de igrexa nahún se infade que como tu dices nahún merece a pena.
Unha aperta.
Pepita, as veces inda era máis grande a festa que se facía polo camiño andando. Os meus mellores recordos son da festa do Pereiro máis a da Vilavella. Sería porque unha era a primeira e a collía con ganas e a outra era a última antes do "encerro" e a aproveitaba ao máximo.
Piño, eu penso que a túa cabeza furrula como debe, o alarmante sería que a estas alturas te dera por traballar. Apertas.
Gel. Ese sabio consello, chegou como auga en Mayo, estaba algo preocupado polo meu cambio de actitud, disfrutaba facendo cousas ainda que non mui relevantes, pero sí, me estou dando perfecta conta, que xa chegou! algo habrá que ir facendo por ésto de que as bisagras non críen ferruxe, sin forzarse demasiado.
Comprendo que a jubilación hai que disfrutala a tope, adaptándose o que o noso organismo aguante, pra ben ser, tiña que jubilarse un os cincuenta anos, ben de salud é co sueldo íntegro. (Asi outro galo cantaría)
Non deixes de dar unha voltiña este verán por aiquí, xusto ahora empeza a facer algo de calor, se está mui ben. Unha aperta. ... (ver texto completo)
Fai pouco deixounos para sempre un cardiólogo moi renomeado e querido nesta cidade na que resido.
Daquela morea de flores que o rodeaba chamaba en especial a atención unha composición en forma de corazón que cando chegou o intre de darlle o adiós definitivo ao noso prezado amigo, abriuse pola metade como dándolle paso de xeito maxestuoso cara ese camiño sin retorno. Dun canto colgaba unha cinta dourada na que se podía ler "Os teus compañeiros Card. Thor/AC".
Casi todos os presentes deixamos escapar ... (ver texto completo)
Pues a mí me parece que en el óbito del ginecólogo también estaría muy bien que sus compañeros fueran así de imaginativos. Una perrecha que se abre para darte la despedida ya es en si misma una hermosa flor. Tan natural como la más bella de las rosas. Por ahí hemos nacido todos.
Piño mais Duli, polo que podo cuncluír das mensaxes sodes familia, e eso de ser boas persoas vexo que vos ven de herdanza. Sempre sentín unha gran admiración por esta xente que deixa todo atrás e de maneira tan desinteresada adica a súa vida só a facer ben e axudar aos demáis. Unha aperta.
Gel, muchísimas gracias por entrar en el foro de Castrelos, así me das la oportunidad de poner alguna cosa más sobre Madre Cruz, ya que todo lo que de ella se diga es una mera sombra comparada con la realidad. Diré algunas frases de gente que la ha conocido y tratado a fondo.
"La voz universal la aclama santa. ¿Pero quien puede hablar de esa santidad? Era un gigante y tal vez se desfigure su belleza interior, porque todo cuanto de ella se diga, es un pálido reflejo comparado con la realidad.
Grande ... (ver texto completo)
Un poema de Rosalía para que o leelo vos arrinque un sorriso, en especial para Sofía.
Eu cantar, cantar, cantéi,
a grasia non era moita,
que nunca (delo me pesa)
fun eu meniña grasiosa.
Cantéi como mal sabía
dándolle reviravoltas,
cal fan aqués que non saben
direitamente unha cousa.
Pero dempóis paseniño, ... (ver texto completo)
Estas sonche duas Galeguiñas das que me gusta leer, para a que está nos Países Baixos un abrazo. A qué està en outro lugar moito máis lexos, un cariñoso recuerdo.
Según me dixeron este ano as cerdeiras en Barxa portáronse moi ben. Seguro que andas todo atareado para recoller as cereixas. As cerdeiras dan dous praceres: ó miralas cando están floridas e despois ó recoller o fruto e de paso ir xa probando. Tede coidado coas carabuñas que entran máis fácil que salen! Un abrazo.
Comenzo dandoche as gracias Gel por a tu participación no foro de Barxa, espero que a saude sexa boa pra toda a familia en especial xa sabes... Acertaches de pleno este ano cereixas hainas por duceas casi me atrevo a decir que mais de cen kilos, temos 11 cerdeiras as de maio y as de xuño que sempre veñen cun mes de retraso pois son mais tardias. O fin de seman pasado collemos uns quice kilos soio nas polas do fondo, as de enriba xa dan conta delas os merlos.
Se andiverais perto teriades sen duvida ... (ver texto completo)
Prezado 25, para min sempre é un pracer ler as túas escritas. Alégrome que te pases de cando en vez por este lindo pobo, no que non só se come ben, tamén hai muta tranquilidade. Disfruta do bo tempo en Pernambuco. Ainda tiveche sorte atopar o padre Xosé no teu camiño, mira que se chega a ser calquer mestre saholín... millor non pensalo. Apertas e graciñas por acordarte de min.
Aprezada Gel: Me deste munta alegría ver que istás béin, agora sobre lo que dices das miñas escritas, pois xa veis un gaxo que nahún foi a iscola pouco podes isperar de él, claro que teño a sorte de ter un xefe que é un gaxo de mundo, logo encontrarme co padre Xosé,ísto penso que debe ser algo fora de serie, pois sempre istá disposto axudarme nas miñas carencias, que sahún muntas.
Me das as gracias por lembrarme de tí, mira eu das buenas personas nunca me olvido y tú aparte de seres unha sinora munto preparada, vexo que eres unha persoa sencilla nada arrogante, espero y desexo que disfrutes dunha vida como tú mereces o lado dos seres más queridos.
Prezado Barxes, un saúdo para ti e demais foreros. A pesar de as aparencias non teño este agradable foro no esquecemento.
Pero tes que me disculpar, vou a deixar o chiste para outro intre no que me atope máis en órbita. Os avatares as veces fan relegar o humor a un segundo plano. Mentras tanto, unha aperta para todos.
Huy, Gel, huy... ¡No habrás estado ocupada en el Protocolo de la toma de posesión de los nuevos Reyes!
A mí me encargaron la organización de una parada y desfile militar, pero al final les pareció demasiada velocidad la de la Legión, y prescindieron de nuestros servicios. No saben de pasodobles.
Anque non te coñezo persoalmente vou a contradicirte, Duli. Ti non te verás como líder, pero o carisma tamén se desprende da sinxeleza e da espontaneidade, cualidades das que ti vas sobrada e que eu sempre admiro nas persoas. Ya ves gracias a ti a cantos nos gusta asomar o fociño por este bonito foro, por algo será! Eu nunca estiven en Castrelos, pero non deixarei de pasar por ahí en canto teña ocasión. Apertas.
Gel, gracias por tus palabras, siempre serás bien venida y si alguna vez decides hacer una visita a Castrelos y estoy yo allí, estaré encantada de acompañarte. Gústame esa expresión tua de asomar o fociño. Un beso.
Prezada Sofía, alégrame un montón que estés xa tan recuperada, tanto física- como anímicamente. Pouco a pouco todo se vai superando.
Tamén moitas gracias por acordate de min e incluirme nesta agarimosa familia. Apertiñas
Hola Gel, ¡Cuánto tiempo! me alegra saber de ti, recuerda que un día te prometí hablarte de tu querida madre, ya sabemos que nos entristecemos al hablar de ellas y no debería ser así, pero al mismo tiempo sin hablar mucho o nada no las olvidamos ni por un momento, mira Gel cuando nos conocimos el verano pasado, no podía imaginarme, ni tu tampoco, que yo la conociera, en los veranos mientras la abuela Mercedes estuvo allí en esa residencia de Mezquita, los Domingos iba a buscarla para comer con nosotros ... (ver texto completo)
Prezado Piño, xa quixera eu atoparme pola terriña, coa melena ao vento e a mente ao ralentí! Pero non, de momento hai que aguantarse onde as circunstancias nos amarran.
Gracias por estas bonitas palabras que me adicas, son recibidas como auga de maio despois de un inverno escuro e frío en tódolos sentidos. Eso que dis de abandono son só apariencias, pese a que teña a inspiración un chisco aletargada non me olvido dos amigos.
Hoxe o mirar un diario invadiume a nostalxia o ler o titular: "Últimos ... (ver texto completo)
Como abanza o progreso tamén os anos, Gel. No vai tantos anos de cuando tu ibas no tren a Ourense, é xa quedou todo desfasado, os trenes de ahora son moito máis rápidos, tanto que Xa o TER, o Talgo lle parecen lentos, hai Que poñer o AVE o antes posible pra chegar ben cediño a Madrid, como decía o do chiste, pra que eu quero chegar a Madrid as cuatro da maña, qué fago eu ali a esas horas? Encima co friu que fai... Total que son obras faraónicas é coa crisis que estamos atravesando non sei no que ... (ver texto completo)
Duli, también para ti y los tuyos felices fiestas y próspero año
Muchas gracias Gel, ojala nuestros mejores deseos se vean cumplidos. Un abrazo.
Boa cosecha, si señor! Xa fizo tres anos da última vez que os puiden comer así recien recollidos do monte, que delicia!
eu tamen facia anos k non comia tantos asta os congelei oubo moitos este ano habia un monton
Si alguén ten a amabilidade de comunicarme a ubicación actual exacta desta xoia, non deixarei de ir a visitala. Mágoa que as autioridades competentes (Patrimonio Cultural?) non teñan un monunento deste calibre debidamente catalogado e indicado. Eu paséi infinidade de veces pola N525 ignorando que ao lado se atopa un menhir prehistórico. Gracias padorneleir@s por compartilo.
Intentare explicarme, Gel Martines.
Saliendo del pueblo de Padornelo dirección Zamora a la izquierda hay como un pequeño aparcamiento de camiones, ahí cogemos la antigua N525, hasta el alto de las dos subidas que, a la derecha hay una torreta vallada de teléfonos y un camino que va a las otras dos torretas de enfrente, en ese camino que va a las otras dos torretas a la izquierda está, en un pequeño lameiro con piornos y xiestas.
Espero haberme explicado bien para que la podáis visitar sino por ... (ver texto completo)
Pero Piño, que contarías para que a túa muller te ficera borrar a mensaxe?
Sinto chegar tarde e non podelo ler, pero tiña que ser gordo polas represalias coas que te ameazou... eche das miñas, dalle un saúdo de miña parte. Tamén para ti, para Zé, Xosé... en demais forer@s.
Gel, decía algo dunha taza de caldo a medio encher, ja, ja.
Piño, alégrome que escribas aiquí e, vendo cómo as gasta a Maritere, encantaríame que fora ela misma a que escribise. Desde xa anímoa a que se decida a ser unha foreira participante e non solo leente, estou segura que ten muto que aportar.
Teresa, gracias por rectificar o número de fillos do Bernardo, pregunteille a miña mai e tamén cree que son 4 e non 5, como eu pensaba. Xa lle preguntarei a Mari, ca teño en Facebook.
Mikel, ¿qué es de tu vida? No veas el frío que hace en Madrid desde ayer, insoportable. Yo tendría que vivir en Canarias...
José, espero que tu hija ya esté más animada y que tus nietos y el de Pura crezcan sanotes y buenos, como vosotros.
A ver si Martina y Belsita nos cuentan algo de sus tierras.
Y mi cuñada Concha, que está algo pachuchilla, que se anime un poco, que todo pasa.
Bicos pra tod@s, incluídos os que non nombro, porque a lista xa é longa...:-) ... (ver texto completo)
Parece mentira, Zé, que coa cantidade de fouces que tu desgastache na túa xuventude, non sepas que representa esta noble ferramenta xunto co martelo na bandera comunista.
A min, a contra de outos, sempre me fascinou este símbolo, simplemente pola influencia do ambiente no que me criei. E, como en deternminadas esferas sociais, sempre imperou a tendecia de confundir republicano con comunista, hasta cheguei a collerlle certo cariño.
Aprezada Gel, sendo eu de izquerdas, eu sempre o relazonei con traballadres, más o aunténtico significado nahún lo sabía, o que si me enterei de béin pequenino, teria eu uns seis anos era dun home que sempre levaba a mencionado símbolo, que por certo a min me xamaba atenzahún, pois o home sempre o verme levantaba o brazo puño cerrado decía a baixo a tirania do Salazar, eu ia casa a contar a miña nai,-ela me decia baixiño téin coidado que íse é roxo, claro eu pensaba que era assín por comer munto ... (ver texto completo)
Nos chamámoslle mamotas as castañas cocidas en auga coa casca. Despois de cocidas e peladas están boísimas con leite. Lembro que os bullós despois de asados no tixolo e retirados do lume tapábanse un anaquiño cunhas follas de verza para que se coceran millor por dentro. Ahora, a falta de verza, vale tamén un periódico. Bueno, esto no Pereiro, claro. Saúdos.
Graciñas Gel. Si, me acordo do tixolo; ahora teño unha sartén furada pra este evento. Claro que o millor era o sabor que lle daban as llamas das úces secas, e non o gas actual.
Penso que lle chamábamos mamotas porque quedaban como cocidas as mal asadas.
Un saúdo
Conmovedora a vosa historia. Nesta vida as cousas non son como empezan, son como acaban.
A Rosaura tiña a outra noite a mesa posta para a cea e esperaba polo Rosendo.
Xa lle estaba tardando e empezáballe a proer o picor do mosqueo. Colle o teléfono e chamao.
-Onde estás, nos veis a hora que é? –pregúntalle un chisco alterada.
- Bueno -contestalle o Rosendo inchando o peito -acórdaste desa xoiería nova que abriron fai pouco, onde vimos o outro día aquel anel que tanto che gustou...?
-Siii... ... (ver texto completo)
Desde luego Gel eres un sol contando historias. Sigue haciéndolo reina, que nos haces pasar un buen rato. Un abrazo. Xose.
Conmovedora a vosa historia. Nesta vida as cousas non son como empezan, son como acaban.
A Rosaura tiña a outra noite a mesa posta para a cea e esperaba polo Rosendo.
Xa lle estaba tardando e empezáballe a proer o picor do mosqueo. Colle o teléfono e chamao.
-Onde estás, nos veis a hora que é? –pregúntalle un chisco alterada.
- Bueno -contestalle o Rosendo inchando o peito -acórdaste desa xoiería nova que abriron fai pouco, onde vimos o outro día aquel anel que tanto che gustou...?
-Siii... ... (ver texto completo)
Munto bon Gel, ahí, ahí istá a incunfundible Gel, sempre me faces reir, claro a Rosaura tiña o sentemento na posible xoia que le ia a levar o seu marido.
Unha aperta.
Sin a mínina intención de ser teimosa, permíteme unha última puntualización: o sacristán daquela non lle tocou ó crego ningunha fibra sensible.
Gel, eu acredito o que dices, pois cua idade do crego xa nahún tendría munta sensiblidade.
Unha aperta.
25, dille ao padre Xosé que se centre un chisquiño. Naqueles tempos as bubelas non estudiaban cos curas, nin os bubelos coas monxas...
Gel, teño que decirte que sempre que leo as tuas mensaxes por un motivo ou por outro sempre me faces reir, referente o caso que nos ocupa, podes ter razahún, más o mellor o padre Xosé le istá a pasar como caso que tú contaste fai tempos cuando o crego istaba contar o caso da aquel que se le ia a memoria un chisquiño,é decir que falaba dun tal Poncio que era piloto, entón o sacristán le tocou, claro ahora xa non sei dónde foi, a cuestión que me istá a pasar a min o mesmo, cnclusiahún que a coisa fora que o mencionado crego rectificó y nahún pasou nada e decir xa nahún se falou más do páxaro.
Munto obrigado Gel, de miña parte, ahora padre Xosé que foi o redactor da miña escrita, te ficou munto agradecido, logo dixo a Gel pensa precido a nos,-Non veis como dixo Amén,-claro debe saber que eres crego.
Unha aperta.
Claro que conta! Non quero nin pensar nas vitaminas que perdín de tomar! Todo sexa por avivar as ascuas deste sitio antes de que o cubran as cinzas. Mágoa.
A propósito, como andan os netiños mais esa campeona en defansa personal?
Un abrazo
Os netos moi grandes, e facendome mais vello. En canto a campeona, xa se acostumbrou a ter gardaespaldas, e en esas estou miña filla. En fin todo sea por eles. Un abrazo Gel. Jose.
Mira que andamos ben ocupad@s, e non é para menos!
Din os entendidos que hai que comer dúas pezas de froita diarias. Eche moi sana. E non se pode esquecer a laranxa que tén moita vitamina C. Hai que beber unha taza de té verde, por eso das propiedades rexuvenecedoras, sin azucre, claro, que seica se leva moi ben cos triglicéridos. Engulir polo menos dous litros de auga diarios. O que entra, a forza ten que saír, o cual implica lóxicamente pasar unha chea de tempo na garita. Obrigado é tamén ese ... (ver texto completo)
E o tempo diante do ordenador ¿que?. Que ese tempo tamen conta ¿non?. Muy bueno Gel. Un abrazo. Jose.
O tío Pío máis a tía Madalena, enchoupados da sabenza que implica o pertencer á terceira idade e por mor da fiúza que medra cos anos de convivencia, andaban sempre de barallada. Unha vez no medio dunha delas, berra ela:
-Porco, que eres un porco!
El, xa canso de cargar con tal adxectivo, incha o peito, apreta os puños e aturra de volta:
-Pois se son porco, voume para a corte a dormir con eles, que seica ei de estar máis tranquilo!
Ó seguinte día ben cediño chaman á porta da casa. Era un home ... (ver texto completo)
Dende logo o teu humor y o do gran amigo Inda, non ten desperdicio ningun.
Os contos son autenticos, o señor Pio usaba a gorra na corte por culpa das teas das arañas...
Unha grande aperta pra os dous
OFERTA LUZ: 5 Cts/kWh
