Pozo de lavar de Nigueiroá, VEREA
FONTE, ABREVADEIRO E POZO DE LAVAR: Conxunto de tanta importancia e trascendencia na vida de cada pobo...
Aspecto onde novamente hay que estar orgullosos dos logros do Concello e Alcaldía de Verea, por o que de restauración e mantenemento se lle fai a este conxunto de grandísima importancia en cada pobo, pra xentiña, pra facenda e pro "quehacer" das mulleres que levantaron as familias a pesar dos malos tempos...
A miña nai Aurora do Isauro, e as tías (Flores do Enrique e Teresa do David), collían a auga da fonte que brotaba ond´o lameiro do fondo do Belosal, onde eu e mais meu hirmau Benito a carrábamos pra casa; (era esta unha auga que debía vir de moi fondo, porque no inverno era caxe que tibia, e no brau era fresquiña coma se viñera do monte grande...); nin faían as mulleres da nosa familia uso continuo do "pozo da fonte", porque tiñan un pozo familiar entr´as hortas e os "tacos", onde lavaban e onde eu caín e a punto estuven de afogarme se non se lle ocurrira a tía Teresa mirar car´o pozo... (que por ser xorda non me escoitou); pero as nosas vacas abrevaban nese abrevadeiro cando pasaban pra "Mouteira" ou cando viñan dos campos de Mateu ou de Cabastueiro, ou da Lama do Muiño... ou de arar ou de traer toxos do monte grande..., así com´as dos outros veciños.
Así mismo, nesa plaza do pobo que estaba o pe da casa do capador (entre a do capador e a do Pités), reuníase o rebaño das cabras de Nigueiroá... como se xuntaban frente a casa da Amadora, ou máis ben entre a da Amadora e a dos Periquitos, as cabras "do lugar", ou sea as dos veciños mais alá do forno.
Aspecto onde novamente hay que estar orgullosos dos logros do Concello e Alcaldía de Verea, por o que de restauración e mantenemento se lle fai a este conxunto de grandísima importancia en cada pobo, pra xentiña, pra facenda e pro "quehacer" das mulleres que levantaron as familias a pesar dos malos tempos...
A miña nai Aurora do Isauro, e as tías (Flores do Enrique e Teresa do David), collían a auga da fonte que brotaba ond´o lameiro do fondo do Belosal, onde eu e mais meu hirmau Benito a carrábamos pra casa; (era esta unha auga que debía vir de moi fondo, porque no inverno era caxe que tibia, e no brau era fresquiña coma se viñera do monte grande...); nin faían as mulleres da nosa familia uso continuo do "pozo da fonte", porque tiñan un pozo familiar entr´as hortas e os "tacos", onde lavaban e onde eu caín e a punto estuven de afogarme se non se lle ocurrira a tía Teresa mirar car´o pozo... (que por ser xorda non me escoitou); pero as nosas vacas abrevaban nese abrevadeiro cando pasaban pra "Mouteira" ou cando viñan dos campos de Mateu ou de Cabastueiro, ou da Lama do Muiño... ou de arar ou de traer toxos do monte grande..., así com´as dos outros veciños.
Así mismo, nesa plaza do pobo que estaba o pe da casa do capador (entre a do capador e a do Pités), reuníase o rebaño das cabras de Nigueiroá... como se xuntaban frente a casa da Amadora, ou máis ben entre a da Amadora e a dos Periquitos, as cabras "do lugar", ou sea as dos veciños mais alá do forno.
(2007)
Cada día frente a do Capador, o berro de: "votaide as cabras", xuntavanse Manuela plaza e conducías a persoa que lle tocaba, has o lugar o de ca estaba reunidas as do outeiro ladra de Nigueiroa. Iban días persoas cas cabras, pasar o día o Monte Grande. Por o de dieron a canteira, tiña o rebaño o Millor pasto, por brotar ali a fonte do Xeixo, de auga tan fresca e tan boa, tanto bebida no gorgollo como na cunquiña feita na paloma da mau.